تا آنجا که کسي صدايم را نشنود

و آنجا تورا فرياد زنم .

شايد آنجا ،

دور از چشم همه ،

نوري از بالا بيايد و مرا با خود ببرد .

تا کجا ؟

تا آنجا که کسي اين را نخواند .

تا آنجا کهکسي مرا نداند .

تا آنجائي که هر شاخه اي به قصد اطعام دست بلند مي کند

نمي دانم چرا نمي رسم .

شاخه را با نيت فرار از اين وهم با نام سيب صدا ميزنم .

کاش کسي رد مي شد و دستم را مي گرفت و هرگز سيبي نمي داد .

بايد بروم .

باز باد صدايم مي کند .

سلام

فك كنم تازه شروع كردي موفق باشي

نمي دانم چرا باد بلند تر صدايم مي کند .

نمي دانم چرا ساعت آرام هر شب ، فرياد مي کشد .

نمي دانم چرا خواب سراغي از من خسته نمي گيرد .

خسته ام ، خسته از هزار راه ناپيموده و صد هزار حرف شنوده .

خسته از ديدار هر روز هر آنچهنيست .

خدايا چرا صدايم را نمي شنوي ؟

امشب که به تو نزديک ترم .

گوئي زبانگلايه من شده اين قلم که هر گز خنده کودکي را تا به حال ننوشته .

انگار جز عشق و درد چيزي نمي داند .

خسته ام ،

تنهايم .

مي خواهم بروم تا دور دست .

تا کوير .

[ سخنان دکتر علي شريعتي ]